Deze week stonden Kwera-Dokolo en Asamuk-Amuria op het programma. Om een uur of 5 arriveerde ik met Jimmy, de chauffeur in Dokolo. Awany Peter wachtte ons daar op. Het plensde toen we aankwamen en ik belde Peter om te vragen waar we hem konden vinden. Hij stond ergens onder een afdak, niet ver van waar wij stonden. “Ik sta aan de zuidkant van de rotonde.” Tja, waar is het zuiden?? “Ja, ik zie een auto met een blanke voorin, ik denk dat jij dat bent. Ja, rechtdoor, een beetje naar rechts…”. En jawel we hadden elkaar gevonden. Vlakbij was een hotel. Dat gingen we eerst proberen. Ik had hier eerder geslapen. Het was toen niet zoveel, maar het leek er beter uit te zien. “Blijf jij maar in de auto, want van een muzungu vragen ze meer geld.” Aldus de mannen. Na enige tijd kwamen ze terug, ze hadden het hotel goedgekeurd ook al vonden ze het wel duur. Persoonlijk vond ik 13 euro voor mij en 8 euro per nacht voor de chauffeur niet bepaald duur! We bleken de enige gasten te zijn. Merci maakte het bed op. Ze moest alles in haar eentje regelen, alhoewel ze hier nog maar een maand werkte. Ik probeerde het licht, maar dat deed het niet. Ik probeerde de kraan, maar daar kwam geen water uit en een rol wc papier zou ook wel handig zijn. Merci vertelde dat er geen stroom was, maar dat ze de generator aan zouden zetten en haar broer was al aan het pompen dus het water zou ook goed komen. Ze bracht voor zolang een jerrycan met water. En een rol wc papier. Toen ik probeerde de klamboe zo te hangen dat hij ook echt om het bed paste, viel hij naar beneden. Daar had Merci gelukkig wel een oplossing voor: als ik het matras om hoog hield, zette zij het kastje op de latten bodem en als ze daar dan opklom kon ze de klamboe goed hangen. Het werkte. Stroom en water duurde lang, want het bleek dat haar broer nog benzine moest halen voor de generator. Ondertussen ging Merci eten voor ons koken. Tussen half 7 en 7 zou het klaar zijn. Om 7 hadden we stroom en om 8 uur was het eten klaar. Stromend water was er nog steeds niet, dus dan maar wassen met het water uit de jerrycan. Dat gaat best, maar een handdoek zou wel fijn zijn. Om 9 uur was dat ook geregeld. In tegenstelling tot de kamer en badkamer was ik een uur later schoon en lag ik in schoon bed.
We besloten de tweede nacht daar toch maar te blijven. Merci was een lieve meid en deed echt haar best en ze beloofde dat ik naar een andere kamer kon waar, en de wc en de douche zouden werken. En dat bleek ook echt zo te zijn. Jammer voor Jimmy was dat in zijn kamer niet het geval. Volgende keer toch maar kijken of er andere plekken zijn om te overnachten.
Ik ging in Kwera naar de school van Awany Peter, waar ik al meerdere keren ben geweest. Learning for all heeft tijdens de corona pandemie ook hier geholpen met voedsel. De bevolking zag dat Awany Peter niet alles voor zichzelf hield, maar deelde met de anderen. Mede daarom werd hij tot chairman (voorzitter) van de subcounty gekozen. Awany Peter liet zien waar hij werkte en wat zijn werk inhoud. Hij houdt het overzicht en is verantwoordelijk voor wat er in de subcounty gebeurd en ziet toe op de juiste besteding van het geld. Awany Peter is van oorsprong botenbouwer en hij nam ons hierna mee voor een boottocht op het meer. Na een lekkere lunch met vis was het tijd om met de leerkrachten in gesprek te gaan, vooral over de voortgang van het gebruik van de leesmethode Jolly Phonics. Ook leerkrachten van andere scholen sloten aan. Tot slot heb ik, als eerste, de nieuwe pitlatrine, die met hulp van Learning for all is gebouwd, gebruikt.
Na Kwera-Dokolo stond Asamuk-Amuria op de planning. We reden volgens de planning van Google maps. Het laatste stuk was onverhard. Eerst nog redelijk breed, maar daarna steeds smaller. Op een gegeven moment werd het wel heel erg smal totdat er helemaal geen sprake meer was van een weg, maar meer van een hele grote kuil. Daar stonden we dan. Gelukkig kwam er een boda aan en we vroegen naar de weg naar Asamuk. Tja we gingen ‘goed’. Met een 4wheel drive misschien wel te doen, maar met een gewone personenwagen leek het toch echt onmogelijk. De jongen dacht dat het misschien toch wel kon en wees de ‘beste weg’. Ik besloot Simon Peter, waar we naar toe gingen, te bellen en vroeg aan de jongen van de boda of die hem wilde uitleggen waar we stonden. Dan wist hij in ieder geval waar we waren. Jimmy opperde dat hij dan misschien met een boda kon komen om de dozen met boeken van Biblionef en mij op te halen. Jimmy zou dan proberen te keren en daar wachten totdat ik terug kwam. Terwijl ik stond te bellen besloot Jimmy het toch nog een keer te proberen. Ik zag hem gaan en zag in gedachten de auto al op zijn kant liggen! Maar het lukte! Een knap stukje rijvaardigheid!. Gelukkig hoefden we niet langs dezelfde weg terug, want er was ook een andere weg. Jimmy’s wantrouwen in Google maps op het platteland bleek in dit geval terecht te zijn. Maar wij hadden weer een verhaal!
Groeten uit Uganda van Ineke
Geef een reactie