Na weer drie mooie maanden ben ik terug in Nederland. Ik heb weer veel mee mogen maken:
De ontmoeting met bekende en nieuwe mensen. Met de grote en kleine mensen op Noah’s Ark. Met mensen die zelf hebben kunnen leren dankzij hulporganisatie en die nu, vaak belangeloos, zich op hun beurt inzetten voor degenen die niets hebben.
Het bezoek van familie, 6 m/v sterk. We hebben een geweldige tijd met elkaar gehad en veel gezien en beleefd. Toeristische trekpleisters, maar ook de armoede. Zoals de school in Adjumani met 200 kinderen in 1klas, zonder bankjes, zonder eten; verhalen over witch craft, ondervoeding, kinderen die bedelen; …
Het weer mogen geven van workshops over lezen, materialen maken, spelend en actief leren. Het mogen zien van de resultaten hiervan.
Het mooie bericht dat het National Curriculum Development Centre een Memorandum of Understanding met Jolly Learning heeft getekend met als doel Jolly Phonics in het curriculum van de scholen op te nemen.
Meetings met de teachers van Nursery and Primary New Horizon op Noah’s Ark.
Het inrichten van een play class op New Horizon Kalagala. De blijde gezichten van kinderen en leerkrachten. Wat je dan ook wel weer doet beseffen wat al die kinderen op andere scholen moeten missen.
Genieten van het lekkere weer. Ook al regende het deze maanden veel en was het soms een uitdaging om ergens te komen. De onverharde wegen waren regelmatig slecht begaanbaar. En sommige plekken zijn alleen met een boda boda (brommer taxi) te bereiken. Een hele kunst voor de boda, als hij al rijdt, om overeind te blijven.
Het eten. Rolex en samooza blijven favoriet. Posho of rijst met bonen is best oké. Maar liever niet met de kleine visjes compleet met oog. Kip is lekker, maar soms is het erg moeilijk om het vlees eraan te vinden en te eten.
Gezelligheid in en om het huis: kinderen, apen, kippen, ezels, hagedissen, er komt van alles langs. ‘s Nachts hoor je krekels en regelmatig het schreeuwbeest, maar hoe die er uitziet is de grote vraag. Dit beest hield de familie erg bezig.
Tijd: het blijft voor een Nederlandse time-keeper lastig dat mensen zich niet aan de tijd houden, maar aan de andere kant is het soms best relaxed. Niemand die het gek vindt als je te laat komt. En je kunt altijd het verkeer en/of de regen de schuld geven. Maar de bus van 10 uur uit Soroti vertrok precies om 10 uur! Dat had ik nog nooit meegemaakt!
Tot slot: Mede dankzij het familiebezoek (ze brachten boeken en hadden op de terugreis ruimte over) hebben we weer veel mooie dingen ingeslagen om te verkopen. Tassen, schorten, etuis, engeltjes, houten lepels, enz. Weet je een markt of andere plek waar we dit kunnen verkopen dan horen we dat graag! De opbrengst is uiteraard voor het onderwijs in Uganda.
Op naar de volgende keer.
Groeten van Ineke
Geef een reactie