Donderdag werd de (kleine) bibliotheek in Ayimini geopend. S(upport) T(rust) A(frica)D(evolopment) kwam hier in 2019. Het grootste probleem was water en er kwam een waterput. Het volgende project was landbouw. Ook het onderwijs was een probleem. Met name de jongere kinderen tot een jaar of 7 gingen niet naar school, omdat het te ver lopen was. Er werd een gebouwtje neergezet dat gebruikt kan worden voor o.a. vergaderingen en de opvang van jonge kinderen. Covid gooide roet in het eten, maar er werden wel activiteiten voor de kinderen in de open lucht georganiseerd.
Inmiddels komen er bijna 150 kinderen (kleuters en P1) naar de school. Ze maken afwisselend gebruik van het gebouw en verder krijgen ze buiten les. Omdat ze boeken van Biblionef kregen wilden ze graag een bibliotheek bouwen waar kinderen en volwassenen bij elkaar kunnen komen om te lezen. Learning for all heeft geholpen om dit te realiseren. Bij deze alle donors bedankt!! Donderdag werd deze en alsnog het andere gebouw officieel geopend en opgedragen aan God. Ik was deze dag uitgenodigd als quest of honor, eregast. Samen, met de dorpsoudste, heb ik het lint doorgeknipt. Bij een feest in Uganda hoort cake en samen met de pastor mocht ik deze aansnijden. Uiteraard werd er ook een korte toespraak van me verwacht. Tot slot kreeg ik een certificaat.
De dorpsgemeenschap is een hechte groep mensen. Ze hebben duidelijk plezier met elkaar en zetten zich met hart en ziel in voor de ontwikkeling van hun dorp. Ze zijn trots op hun bibliotheek! Inmiddels hebben ze stenen gebakken en willen zelf met de bouw van de eerste 2 lokalen van de school beginnen. Maar daar is wel cement voor nodig!
Naast de trainingsdagen met de teachers hebben ik de scholen kort bezocht. Met name om te kijken hoe ze met de boeken van Biblionef en Jolly Phonics omgaan. Omdat de tijd beperkt was, had ik de teachers gevraagd om niet langs alle klassen te gaan. Dat wordt namelijk meestal gedaan. Als bezoeker ga je eerst langs alle klassen waar de kinderen je welkom heten, het motto van de klas opdreunen en daarna het liefst nog even een gesprekje. Ik had uitgerekend dat dat dan minimaal 80 tot 100 keer zou gebeuren en dat was niet haalbaar. Gelukkig begrepen ze dat.
De verschillen op de scholen zijn groot. Grote scholen met meer dan 2000 kinderen en kleine scholen met minder dan 100. Klassen met meer dan 200 kinderen en klassen met 20. Scholen met een bibliotheek(je), scholen met een multifunctionele ruimte (ruimte voor de leerkrachten, boeken en ander opslag) en een school waar de boeken nog in een doos zaten.
Tijdens het bezoeken reden we op een weg die de grens aangeeft tussen Congo en Uganda. Daar moesten we natuurlijk even foto’s van nemen.
We besloten om vrijdagmiddag na de bijeenkomst met STAD alvast te gaan rijden, zodat zaterdag de rit korter zou zijn. Maar helaas na ongeveer 3 kwartier trok de auto niet meer op. Het lukte niet om hem weer meteen aan de praat te krijgen en een boda rijder ging naar de dichtstbijzijnde stad om een monteur te zoeken. Omdat de benzine niet altijd overal zuiver is, kan dit nog wel eens voor problemen zorgen. Jimmy wil daarom altijd naar een Shell of Total pomp omdat die goede benzine leveren. Omdat dze niet in Koboko zijn hadden we een paar liter langs de weg gekocht en dat was zeer waarschijnlijk de oorzaak.
Jimmy had ook een reserve pomp mee, dus het zou allemaal niet zo moeilijk moeten zijn. Maar: de monteur startte de auto voordat hij alle leidingen in de motor weer aangesloten had. Een vonkje was genoeg om een brandje te veroorzaken….
Ik zat in de schaduw onder een boom op een stoel, die een aardige mevrouw had gebracht. Op een gegeven moment zag ik vlammen onder de auto, een rookwolk uit de motor en de mannen hard wegrennen. Ik dacht: ‘daar gaat de auto!’ De mannen pakten handen vol zand om het vuur te doven. Gelukkig was er een huisje en de mannen die hier wonen reageerden gelukkig super snel. Deze helden kwamen aanrennen met jerrycans met water en gelukkig was het vuur snel geblust. Dat was met alleen zand niet gelukt! Maar er moest wel bedrading vervangen worden. Zo duurde, wat in een half uur opgelost had kunnen worden, ongeveer 4 uur. Jimmy was goed voorbereid op dit soort akkefietjes, maar ja, de fout van de monteur gooide roet in het eten. Toen de auto het weer deed zijn we doorgereden naar Arua om daar te overnachten. We hadden 56 kilometer van de bijna 600 afgelegd. Zaterdag werd dus weer een lange dag in de auto. Maar gelukkig zonder problemen. De kortste weg, en zonder kilometers lange weg in onderhoud, is door het wildpark. Wel duurder, maar ik vond het dat deze keer wel waard.
Kortom, weer genoeg beleefd deze week. Gezelligheid, goede gesprekken, veel gezien, gelachen, warmte (het is warm in Koboko…), ontmoetingen, pech, enz. Op naar de volgende week.
Groeten uit Uganda van Ineke
Geef een reactie