Corona

Corona heeft de wereld in zijn greep. Gisteren is in Uganda het eerste officiële slachtoffer gediagnostiseerd. Of het echt de eerste is, is maar zeer de vraag. Deze man kwam binnen via het vliegveld, maar veel mensen steken ergens illegaal de grens over. Het diagnostish centrum is in Entebbe. Vanaf Noah’s Ark kun je daar als dat nodig is met de ambulance heen gebracht worden, maar als je uren (en dat kan best een hele dag zijn) moet reizen en bovendien geen geld hebt, hoe kom je daar dan? Dan overlijdt je misschien in je dorp en niemand weet waaraan. Er wordt hier anders met de dood omgegaan dan in de Westerse wereld. Mensen sterven, vaak zonder dat ze weten waaraan en dat wordt dan ook meestal geaccepteerd. Laatst vertelde iemand over een vrouw, een jaar of 30 – 40 oud, die was overleden:  ‘Ze was ziek en de volgende dag was ze dood.’ En dat is alles wat ze er over kunnen vertellen. Zo is het gewoon.

Noah’s Ark gaat vandaag op slot. Als je er uit gaat, kom je er niet meer in. Mensen die hier werken en buiten de poort wonen blijven thuis of komen tijdelijk hier wonen. De scholen zijn dicht.. De kinderen hebben schoolwerk meegekregen, maar daarmee is niet de hele dag gevuld.

Er wordt gewerkt aan een programma. Van de kinderen wordt ook verwacht dat ze meer helpen met de huishoudelijke klussen, want van de aunti’s wordt al veel gevraagd.

Maandag begon de onrust. Stagaires uit Nederland werden door school en ouders teruggeroepen.  Ook anderen vroegen zich af of ze terug moesten gaan naar Nederland. Ik besloot de toespraak van Museveni, die voor woensdag gepland stond, af te wachten. Ondertussen bleek er een run op tickets te zijn. De laatste vlucht stond gepland voor zondag (vandaag). Moeilijk om te beslissen. Je wilt dicht bij familie en vrienden zijn, maar ik wilde hier ook niet de boel in de steek laten en ik kon me hier nuttiger maken dan in Nederland. Ik neigde tot blijven en toen bleek dat de tickets op waren, maakte dat het eigenlijk alleen maar makkelijker. Ik zou blijven.  In ieder geval tot buitenlandse zaken via de ambassade zou adviseren om te vertrekken.

En toen werd het donderdag en kwam er een bericht van de ambassade: maandag en woensdag gaat er nog een vlucht naar Nederland en dit zullen voorlopig echt de laatste zijn. We raden met klem aan om van deze gelegenheid gebruik te maken.

Met pijn in het hart besloot ik toen toch maar de vlucht voor woensdag te boeken. Kon ik in ieder geval nog meehelpen met het voorbereiden van het programma voor de kinderen voor de komende weken.

Verder kan ik heel veel dingen, die ik hier doe, niet meer doen. De leerkrachten zijn naar huis en workshops houden kan niet meer. Niemand weet hoe lang het gaat duren, maar de scholen gaan voor een maand dicht en dan zijn mijn 3 maanden ook bijna om. Ik heb iedereen afgebeld in de hoop dat ik volgend jaar een nieuwe afspraak met deze mensen kan maken. Een aantal dingen die ik nog wel kan doen, kan ik ook vanuit Nederland doen.

En toen werd het zondag en kwam er weer een bericht van de ambassade: de overheid neemt drastische maatregelen en legt al het vliegverkeer, vanaf zondagnacht, stil. De vlucht van zondag (23.30) gaat waarschijnlijk nog  wel. Over de vluchten van maandag en woensdag gaan ze nog wel in gesprek. Later las ik dat zaterdag op het vliegveld iemand eruit gepikt was als mogelijk slachtoffer en dus inderdaad corona bleek te hebben.

Dus het is nu weer zeer de vraag of ik woensdag nog terug kan. Ik wacht het af.

Inmiddels is het avond en vanmiddag is er een bericht gekomen dat er toestemming is voor de vlucht van maandag. Maandagavond hoor ik waarschijnlijk of de vlucht van woensdag door gaat.

Wie weet komt het volgende bericht uit Nederland.

Groeten uit Uganda van Ineke